Operacja wprowadzenia stanu wojennego rozpoczęła się już 12 grudnia 1981 r. Przeciwko społeczeństwu użyto całej siły służb mundurowych: 70 tys. żołnierzy, 30 tys. milicjantów, kilkunastu tysięcy funkcjonariuszy SB. Wyposażono ich w czołgi oraz transportery opancerzone. Pierwszej nocy stanu wojennego internowano niemal 3 tys. osób, głównie działaczy „Solidarności” i innych niezależnych organizacji, oskarżając ich o działania na szkodę państwa.

Polacy o wprowadzeniu stanu wojennego dowiedzieli się rano w niedzielę 13 grudnia 1981 r. Nie działały telefony, telewizja, radio zaś nadawało muzykę poważną. O godz. 6.00 wyemitowano przemówienie Wojciecha Jaruzelskiego, który ogłosił powstanie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, przejmującej rządy w kraju. Oficjalnym powodem stanu wojennego była pogarszająca się sytuacja gospodarcza kraju oraz groźba interwencji zbrojnej przez państwa Układu Warszawskiego.

Zakazano strajków i wszelkich akcji protestacyjnych. Ograniczono możliwość przemieszczania się wprowadzając godzinę milicyjną od 22.00 do 6.00. Zamknięte zostały granice, przerwano łączność telefoniczną, przesyłki pocztowe objęła cenzura. Zawieszono działalność organizacji społecznych. Nadawano tylko jeden program telewizyjny i radiowy, przestano wydawać większość pism. Na kilka tygodni zawieszono pracę szkół.

Sprzeciw wobec wprowadzeniu stanu wojennego i rządom terroru przybierał różne formy: od nielegalnych manifestacji i strajków, pacyfikowanych przez oddziały ZOMO, po niezależny obieg prasowy i książkowy. Mimo aresztowań powstały tajne struktury zakładowych „Solidarności”. Symbolem oporu stał się znak V oznaczający zwycięstwo(Victoria).

31 grudnia 1982 stan wojenny został zawieszony, a 22 lipca 1983 r. odwołany, przy zachowaniu jednak części represyjnego ustawodawstwa.